Krzesło

Zatrzymasz oko na samotnie stojącym krześle
bez poprzecznego szczebelka

(opłakiwane- jedynie przez drzewa
i obsikane przez kulawego psa, może jakiś bezdomny
uczyni z niego parę chwil ciepła, albo kto inny
smutne zrobi zdjęcie)

Przestrzeń poszarzeje zakłopotana
i chyłkiem przejrzy się w zwierciadle

Ujrzy zmarszczki bloków, wieżowców i fabryk.
Pokreśloną twarz liniami dróg, tych zwykłych i pośpiesznych.
Pod obwisła skórą czasu zobaczy, że tu,
gdzie stoi krzesło, stał kiedyś dom.

W tym domu jemioła pod sufitem, dla świętego spokoju
po środku dębowy stół, na stole
prawdziwy chleb, znaczony krzyżem, przy stole
krzesło i drugie do pary

i rozmów niedokończonych wiele,
pełno ciszy jesiennej i zimowych urwanych dróg
wiele, wiele toastów wzniesionych gorzką wódką!
i plam na obrusie po słodkim malinowych syropie

Odkaszlnie ciężko kryjąc smutek, a jutro ze wschodem
przyjadą robotnicy, rozkradną starą kamienice
z życia sześciu rodzin, bo coś nowego jest w planach

autor

W. Amathus

Napisany: 2007-01-25 Dodano: 2007-01-30 07:38:17

Ten wiersz przeczytano 395 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie