Krzew cierniowy

W krzaku cierniowym jestem narodzony
To on cały świat zamyka
Nikt nie jest uwolniony
Każdy wśród cierni pomyka
Można tylko na chwilę zatrzymać się, wybrać drogę
Podjąłem bieg wśród ostrych kniei
Wiedząc, że skaleczę się raz, drugi, trzeci
Poczym przystanę i zawrócić zechcę
Ale czy to ma sens?
Ta sama droga!
To samo cierpienie!
Inny cel!
Kroczę ku wyjściu więc
Ku światłu wyłaniającym się z jedynej szpary
Tak to blisko, a zarazem jakże daleko
Idę we dnie jak i w nocy
Rany powoli goją się, lecz nowe nabywam
Stare hartują mnie, doświadczenia zdobywam
Nie idę sam, za mną tłum przede mną też
Ilu ludzi napotykam dającym za wygraną!
Ilu ludzi pomaga im?
Tak, to wciąż mało!
Wszyscy pragną wyjść z krzewu cierniem wzbogaconym
Jednak wszystkim nie uda się
I będą jak martwe drzewo, odstraszać wizerunkiem swym
I My nie stańmy się nim!

autor

Froniu

Napisany: 2002-12-18 Dodano: 2005-12-12 17:36:28

Ten wiersz przeczytano 559 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie