Krzew róży

Jeśli ci kiedyś zabrakło powietrza
może zrozumiesz tęsknotę daremną
za tym, co było drogie, a odeszło
w najdalszą z dróg, najczarniejszą ciemność.


Ten, kto zostaje walczy ze swym bólem,
codzienność niesie na ramionach w strachu,
że krucha pamięć odbierze mu wkrótce
strzępy wspomnień, małe ziarnka czasu.


Rozmyte rysy twarzy Twej najdroższej,
echo słów Twoich tętni w mojej duszy.
Tak rozpaczliwie nie chcę ich zapomnieć,
lecz bezlitosny czas ich ton zagłusza.


I tylko róży rozłożysty krzew
wciąż daje cień niezmienny od lat,
wiatrem targany, obmyty przez deszcz...
Zielony pomnik naszych przeszłych lat.

autor

kwidzyn

Dodano: 2008-04-27 18:23:15

Ten wiersz przeczytano 559 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Sylabotoniczny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie