Krzyk do ludzkości

Karmicie
ciemnymi złudzeniami
poczerniałym mięsem
pożółkłe kawałki chleba, porozrzucane między nami
i szybko wchłaniające pokoje
kuchnie szczęśliwości
najciemniejsza strona puchnie
i coraz cięższa na dno upada
jeszcze za chwile lada coś
wymamrocze w otchłani lub rozrywa ją tak
że pęka skóra
krew nie płynie
rękę poda ten co zginie
czy ten co spojrzeniem minie?
Boi się, że straci wątek,
nie patrząc na kogoś
w kim powstaje
głodu ludzi początek.

autor

presjade_women

Napisany: 2009-10-11 Dodano: 2010-07-06 23:12:43

Ten wiersz przeczytano 575 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie