Krzyk serca...

Mój krzyk zaślepiony półmrokiem...
W gęstej ciszy zatracony..
W słowach gęstwinie..
W myślach potoku..
Zagubiony..

Odnajdziesz go na dnie...
Ale i tak nie wyjdzie ze swej skorupy...
Zostanie tam.. aż mój głos serca nie ucichnie..
Aż rozum nie wygra z sercem..

Zagubiona stałam tam...
Krzyk schowałam...
Głęboko w sercu..
Tak, aby nie wyszedł...

Stałam nad twym grobem
i..
modliłam się do Boga
słowami.. rozsądku..

autor

Pawla

Napisany: 2005-02-01 Dodano: 2005-02-02 09:21:56

Ten wiersz przeczytano 419 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Biały Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie