Księga życia
Przemierzyłeś tyle dróg,
ile mijałeś ludzi,ile losów,
pół wieku minęło za szybko
stargany zniszczony,
stoisz
przed tobą koniec,
przeszłość zamknięta,
wiesz,czujesz
boisz się siebie,
czytasz księgę wspomnień
przywołując rysy twarzy,
tych co byli obok,
kochali,
a ta jedna,jedyna
zabłysła perłą białą,
spadając łzą popłynęła
rysując bruzdę bólu,
tęsknotą zatroskana
twarz,
księga otwarta jej strony
niezapisane przewraca wiatr
autor
NiebieskaDama
Dodano: 2011-02-11 06:02:56
Ten wiersz przeczytano 487 razy
Oddanych głosów: 9
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (7)
Każdy ma swoją taką księgę, choć tytuł na nich ten sam
- Życie! Pozdrawiam!
Każdy z nas posiada taka księgę i sam ja zapisuje
swoim życiem ...jakie jest jemu pisane mhmmmmmm nie ma
w niej tylko rozdziałów smutnych lub radosnych
...życie składa się przeważnie z radości tylko my
ludzie częściej zapamiętujemy te złe chwile niż te
dobre...tak jakoś jesteśmy ukształtowani ...Pozdrawiam
serdecznie:)
Piękny wiersz i owa księga ...
Przeczytałem kilkakrotnie z głębokim namysłem. Te pół
wieku, to są stacje na trasie pociągu, co zwie się
życiem.Otwarta księga, której strony przewraca wiatr,
to widok, jaki zaobserwowałem podczas pogrzebu naszego
Papieża, obecnie kanonizowanego.O to nie napawa
optymizmem, bo On również pisał wiersze. My w
dojrzałym wieku, próbujemy w ten sposób, przez nasze
pisanie, oddać czytelnikom siebie. Pozdrawiam Cię
bardzo serdecznie.
Niebieska Damo,usmiechnij sie!Powachaj frezji,
ktore dostalas od przyjaciela.Przeszlosc zamknieta,a
przed Toba jeszcze duzo pieknych
chwil.Tesknisz,to kochasz!!
księga na wietrze, kartkami tańczy, owiewa ja wiatr
ukazując zapisane jej stronice- ile tam było miłości ,
ile bólu,
Droga piechura idącego szlakiem półwiecza- kresu
dobiega, ubiera oczy spoglądając za plecy, by poszukać
resztki siebie.
Nachyla się nad księgą, by znaleźć strzęp siebie
samego, znajduję kartki -życia niezapisanego.
Wielu z nas przemierza dróg wiele, wybiera nie zawsze
trafnie , są drogi na których nie znajdziesz kamyczka
pod swymi stopami, inne zawalone głazami
-trudnościami.
Na jednej nich sami przyjaciele i cienie od słońca-
druga szara bezludna w zawijasach biegnąca.
Los nas w życiu nie oszczędza - ale wielu dodatkowo
wszystko zabiera
Pięknie przemierzasz drogi życia - tyle w niej prawdy,
słowa dobitnie ukazują jaki może być los łaskawy.
Pisząc te słowa chodzę po moim ogrodzie - zrywam dla
Ciebie kwiaty - w piękno j stroję
Bo iść ze słowami podziękowań za wiersz do kobiety
damy- bez barwnego bukietu, byłbym małym prostakiem.
Przyjmij w podzięce ten skromny bukiet , przeważają w
nim frezje moje ulubione skromne - szczere
Pozdrawiam
każdy w życiu szuka swej miłości ...jak ją znajdzie
czasem ją traci ..a wtedy ból pozostaje ...pozdrawiam
ciepło