Księżyc

Miłosną ziemią sunie Księżyc
niewyżyty struną nieba
kalejdoskop otwiera mi usta
gdzie ustami oddycha Ziemia.

W otchłani stworzeń jawnych bądź ukrytych
w zbliżeniu sznurów mych łabędzich
znów sunie Księżyc
a potem wybacza
utrudzonemu snu w mych oczach, oczywistej głębi.

Jesteś i nagle kolejny dylemat
wolności zwrócone skrzydła
tam biegłam, z pocałunkiem Twym
z jedyną drogą, dobrej myśli
a w tej szarości nocnych okien
ktoś ścieżkę mą przekreślił

I NIC. W mej drodze wiele bruzd powstało,
zamotał szalony Księżyc
wiem, droga mego linorytu, linią cudną
to wije się, to zbiega.

Obraz, to krótka treść słów
oka rzut, wrażenie, ciężki cudzysłów,
słone przemęczenie ale to dzieło!

Dzieło kolejnych lat, złotej przestrzeni,
obrazoburcze w krwistej czerwieni,
akordem czarne, zielenią natchnione
dzieło miłosnych rąk, tak znajome.

autor

Krystyna Maria Grynia

Napisany: 2007-04-03 Dodano: 2007-04-03 21:11:29

Ten wiersz przeczytano 535 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Nieregularny Klimat Rozmarzony Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie