Księżyc
Księżyc wielki romantyk,
przemierza nieba połacie.
Sąsiadce Ziemi w oczy zagląda,
wtedy świeci jakoś inaczej.
Płaszczem z mgławic otuli,
tych co wzdychają w nadmiarze.
Lirycznie na strunach ciszy zagra,
z przypływem, odpływem marzeń.
Romantyk ogromny i tkliwy,
z blasku gwiazd utkał kobierzec,
abyśmy kochali ludzi,
zanim ich czas zabierze.
Komentarze (36)
Ładna, pełna ciepła refleksja.
Pozdrawiam:)
ładnie, ciepło i mądrze...puenta ponadczasowa:)
pozdrawiam świątecznie
Pięknie, końcówka super
Pozdrawiam:-)
Podoba się, ładnie
Ładna liryka. Księżyc magiczny czas rozdaje, czasami
będąc Mikołajem.
"Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą"
"żebyśmy" - wolałabym tu cos innego w zamian.
Ładny wiersz.
Pozdrawiam
bardzo, bardzo ładnie to ujęłaś :-)
ładny wiersz
W świetle księżyca niejednej rumienią się lica :)
Wiersz z liryką na ty, miło się czyta. Ciepło
pozdrawiam.
wiersz pełen dobrej energii - od razu cieplej na sercu
:)
Bardzo mi się podoba :) pozdrowień moc!
Bardzo ładny liryczny przekaz.
Re Arabella może ta pełnia pełnię dobra wróży na
najbliższy czas, kto wie ?? :))
A i wiersz taki tkliwy i przyjazny.
Czego sobie i Wszystkim życzę :)
Księżyc czwartego dnia stworzony i razem z gwiazdami
jest nad nami...
+ Pozdrawiam serdecznie
...a ile on słucha wyznań....choć to romantyczny
sprzymierzeniec...znamy to, oj znamy...pozdrawiam,
miłego dnia...mój plusik