Księżyc bez dłoni

Nie ma uśmiechów pełnych
najcieplejszych barw
A w głowie tysiąc myśli
nie rozumianych
Sen ucieka i nie
tłumaczy dlaczego
A moim łózkiem
stał się parapet
I księżyc, powiernik sekretów
mruga do mnie tajemniczo
jasnożółtym okiem
Jakby rozumiał,
czego ja pojąć nie mogę
Nie zasypia, nie
próbuje mnie
zostawić
Ale też nie
może wyciągnąć pomocnej
dłoni
...
Księżyc bez dłoni...

Powracam...?

autor

Pesia

Napisany: 2007-03-08 Dodano: 2007-03-08 16:07:45

Ten wiersz przeczytano 666 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Bez rymów Klimat Rozmarzony Tematyka Na dobranoc

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie