księżycowa łza

drga nić życia
wicher rwie
świat cały

przecież to Ty i ja
dwójka ludzi
skrywająca rany

księżyc widział
to co w dzień
blask oślepia

ławki, pary
słone czary
słane w ciszy nietakt

sztormów szelesty
chłodem okryci
dwoje

Patrzy choć zna
na pamięć takie
melancholie

chciałby tak
pomóc
róż ścierając z nocy

romeo i julia
w śmierci broczy
dumnie

łza spływa gdy widzi
ten nie takt
zagubionych w sobie

bo prawdziwych par
jak na jabłoni owoców dojrzałych
tych co w słońca blasku dumne dorastały
i nie strącił ich wiatr czasu
obce dłonie nie zerwały
a w burzliwe dni liście osłaniały

takich szuka co noc
blaskiem swym czarując
głupców

lecz przestaje wierzyć
otoczony
złud obrazem
brakiem uczuć

autor

majk

Dodano: 2012-01-24 00:00:06

Ten wiersz przeczytano 429 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Wolny Klimat Pesymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie