Księżycowa rada...

Znowu z księżycem w pogawędkę się wdałam,
gdy w czarnej dziurze samotnie trwałam…
On świecił, kusił, uśmiechał się do mnie.
Chciał mi choć trochę przywrócić wspomnień.

To nie tak łatwo, gdy serce nie słucha,
gdy nic już nie masz – nawet poducha
snu ci nie przynosi, gdy słońca nie czujesz,
gdy wierszy nie czytasz i nie rymujesz…

Zamykasz się w wielkiej lodowej kuli
i tylko samotność i smutek ciebie tuli.
Nie słyszysz wcale szczęścia odgłosów,
ciepły zefirek nie rozwiewa twych włosów…

Czujesz tylko ból wielki - nie do zniesienia,
wszystko co było w nicość się zamienia
i chcesz już być jak najdalej od tego…
Powiedz księżycu, powiedz dlaczego ?

Księżyc podumał, mrugnął jednym okiem
rzekł -wracaj do życia, idź pewnym krokiem,
bo to co czułaś i to w co wczoraj wierzyłaś
nie utraciłaś, tylko na chwilę gdzieś zagubiłaś.

Pamiętaj jednak, że szczęście ulotne bywa.
a uczucia nie kwitną, gdy się je skrywa.
Żyj pełnią życia, bierz je pełnymi garściami,
a swoje rozterki zostaw między gwiazdami…

autor

nulinka

Dodano: 2007-05-04 09:12:58

Ten wiersz przeczytano 704 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Na dzień dobry

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie