Któregoś mnie zostawił

Milczenie, zwane złotem, wyniosło mnie w górę.
I otom jednak nisko, przeto Twoje dary
milczące, co od złota świętszą mając skórę,
uboższe okazały się dla mojej wiary.

Któregoś mnie zostawił, dar za dar! Bądź w sobie!
I wierzaj, Twego życia sztucznie mi przyjmować.
Nie znając swoich uczuć, uczucia daję Tobie:
w tym żal, złość i smutek - to ludzkie przecież słowa.

W tym bieda, co złość daje, strach, co mnie li żali.
W tym ból, co smutek zsyła i tworzy diabelskie
sny, w nich od Twojej twarzy uciekali
zbyt dobrzy przecież ludzie - oblicza zbyt anielskie.

To jednak nie za wiele - wyrzekam się Ciebie.
Swym śpiewem zranię dusze, w Twojej pustce zginę...
A chciałbym przecież wierzyć, że gdzieś może w niebie
istniejesz zawsze wszędzie - i że jam Twoim synem.

Wobec insynuacji: ja mam wspólne z tym wierszem tylko ostatnie zdanie.

autor

Silvus

Napisany: 2008-09-14 Dodano: 2008-09-15 13:36:08

Ten wiersz przeczytano 457 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Zimny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie