Któż to wie

Być może i mnie szczwół plamisty*
jako kres życia przeznaczony.
Bo nie w pokorze pospolitej,
żywot swój marny zwykłam pędzić.

Wznoszę budowlę doskonałą
na miarę wiary i nadziei.
Łagodnym uśmiechem do świata,
swój los z innymi będę dzielić.

Obce mi wściekłe gwałty, musy
niszczące spokój wymarzony,
przez mądrych ludzi tak ceniony.

*Silnie działająca trucizna, w Średniowieczu kojarzona z Cykutą.

autor

molica

Napisany: 2019-05-15 Dodano: 2019-06-15 10:25:24

Ten wiersz przeczytano 1587 razy

Oddanych głosów: 37

Rodzaj Nieregularny Klimat Ironiczny Tematyka Sztuka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie