Ku pamieci przyjaciela Kazimierza.

Wspomnienie przyjaciela Kazimierza dla którego nie miałem czasu. Dziś już jest po tamtej stronie i na mnie czeka. Jak zawsze.

Już słońce do jeziora poszło spać.
Wiatr trzcin nie miesza, nie gnie ,nie kołysze .
Ogniska czar czas przyszedł pełną ręką brać,
gromadzi w nas wspomnienia ,budzi ciszę.
W zadumie chcemy razem być i trwać.
Ognisko płonie, iskry ku swoim gwiazdom sypie.
Księżyc wśród sosen leży, nie chce wstać
I srebrny powab, tu na brzeg nam sypie.
Bociany dawno, do gniazd swoich poszły spać.
Żaby rechczą, kumkają, w cichej ciepłej toni .
Świerszcze zaczęły z cicha wołać grać.
Z tymi żabami w jednej filharmonii.
Powierzchnię toni spowiła lekka siwa mgła.
W oparach brzeg i las, upałem dnia zmęczony.
Słychać cichutki; szelest? plusk? trzask? plask?
Jakieś zwierzę? ryba ?czy to w naszych sercach dzwoni.
Z swoją harmonią z miejsca swego Kaziu wstał,
która z nim przyszła na polanę aż ze Lwowa.
Aby przywołać tu nam tamten czas.
Cieszyć się życiem i tu na polanie, nam to koncertować .
Minęło dziś już wiele dni i lat.
Ja ciągle , czuję, widzę, słyszę.
Gdzie księżyc chce żywicę w lesie brać.
Jak świerszcze uczą żaby ciszę grać.
Słyszysz to jeszcze?
Tak -ja to słyszę.

autor

grzybs

Napisany: 2014-11-30 Dodano: 2014-11-30 15:16:51

Ten wiersz przeczytano 1111 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie