KU PAMIĘCI ZAPOMNIENIA

Złóż kwiaty na grobie zapomnienia.

Próbuję oswoić zgrubienie na palcach czasu.
Wyświechtane słowa przykleiły się do uszu
jak martwy motyl do ściany. Ironicznie zabawne
poruszają się przy każdym drganiu sfrustrowanego
powietrza, drążąc korytarze nadziei -
- efemerycznej bogini przejściowców
(to takie monstra po przejściach).
Zmieniam stan skupienia i znów wyciekam
pomiędzy palcami miłości bliźniego.
Nie pomaga nawet lodowate spojrzenie wroga.
Niewyspany sen upłynnia się pod powiekami.
Alarm! Alarm! ponowna próba zatopienia
wyżartych do popiołu wspomnień.
Zapomnieć, choćby kawałkiem skóry,
na jedną chwilę, ułamek sekundy.
Podjęto niezbędne środki. Zagrożenie opanowane.
W przepełnionej skrzynce kolejna nowa wiadomość:
Zapomnienie odebrało sobie życie.

autor

Agata W.

Napisany: 2004-08-20 Dodano: 2004-08-22 13:17:23

Ten wiersz przeczytano 438 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie