Ku pokrzepieniu serc

Witaj świecie, mój kochany,
zakryj wszystkie swoje rany.
Życie, życie powiedz przecie-
kto? Jest najmądrzejszy na świecie.

Wysokie wzgórze ponad stawem,
ogromne niczym kilka mórz.
Odbijało słońce nie żaden nóż.
Powietrze wiało swobodnie i
niosło zbawienną nowinę, że
chłop ją pokochał i rzucił melinę.

Wędrowali latami z workiem ziarna
na plecach.
Siali ziarno swobodnie by rozgrzać
pochodnie. Taką w sercu, duszy naszej.
Uśmiechem pletli swą drogę,
by zaznaczyć swą trwogę.
życiowych zakrętów i fali, bo gdy upadną
to cali.

Stworzeni osobno, scaleni oboje,
by kroczyć na świata podboje.
Siła ich była prosta, zwana miłością
nie żadną chłostą.
Radością władali niczym dzielny rycerz
w zbroi ze stali.
A na koniec nasz błogi, dziel się miłością
mój drogi.

autor

Dav

Dodano: 2012-04-08 03:12:50

Ten wiersz przeczytano 2696 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie