Kwiat

Z miłością zasiana i w niej wyrastała,
Aż nagle tą miłość śmierć jej odebrała…
Więc rosła zamknięta i zwiędła latami.

Rozkwitła…

Dziwili się, że może być aż tak urodziwa..
Przecież zahartowana na mrozie i wietrze,
Ale nikt nie widział tych pęknięć na łodydze..
Które goiła swoja miłością i dobrem.
Czas pokazał, że im bardziej otwierała się do innych
Tym więcej różne owady wabiła…

Teraz jak sopel lodu
Nie dopuszcza do siebie swoim chłodem i kuje.
Ale zanim opadną jej płatki i zwiędnie już całkiem,
Chciała jeszcze o sobie powiedzieć..
Udowodnić, że jej dusza jest bogata jak z diamentów kolia

- oto Magnolia!

autor

Magnolia

Dodano: 2005-01-27 15:26:07

Ten wiersz przeczytano 501 razy

Oddanych głosów: 32

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie