Kwiat rozstania

Wszystkie plany rozwiał wiatr
Pozostawił pustkę w duszy
Rozsiał w sercu czarny kwiat
Żadna siła go nie ruszy

Dzień za dniem czas ucieka
On rozwija swe korzenie
Wciąż podlewa go łez rzeka
A on rośnie na cierpienie

Dziwny kwiat bo w mroku żyje
Niema liści nic nie czuje
Tylko ból on w sobie kryje
I jak róża kolcem kłuje

Nikt nie wyrwie go po złości
Burza uczuć go nie zgładzi
On oznaką jest miłości
Która w sercu teraz wadzi

Tylko ona go wypleni
Będzie katem jego końca
W czarny popiół kwiat ten zmieni
Promień wygasłego słońca

autor

Sławek Ost

Napisany: 1999-06-07 Dodano: 2007-10-08 22:34:06

Ten wiersz przeczytano 636 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie