łąka dzieciństwa

Łąka dzieciństwa

Majowa łąka nie miała welonu,
Rozsypane włosy spiął mleczny wieniec.
Gdzieniegdzie już dmuchawce, drażnią odważnie Zadarty Nosek, szukający zapachu wszystkiego.
Cieszy się na myśl nagłego wtargnięcia w świeżo zieloną trawę
i wygniecenia ciągle kruchego kształtu dorastania by potem jak co roku popatrzeć jak długo jeszcze do pełnego lata kuszącego żarem, spiekotą, ale i deszczykiem dla ochłody.
Leży na wznak, wyciągnięty dalej niż można, patrzy w niebo, macha cieniutkimi rękami do rozlatanych ptaków, zwiniętymi w trąbkę ostrzega!
Wszędzie gwar, głosy zabieganych nóg w poszukiwaniu schowanego, pif-paf stój zabity, pobite gary…
Powoli zarasta.
Oto
Jesień wątłych łodyg trawy.

autor

ewekcja

Napisany: 2013-05-10 Dodano: 2013-05-10 15:30:40

Ten wiersz przeczytano 664 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Nieregularny Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie