Lament nad grobem rodziców

Adamie, nasz ojcze, cóżeś to uczynił?
Bóg, Pan nasz, się od ciebie odwrócił.
Zachciało Ci się jabłka rozumu i mądrości,
A wydałeś na świat owoc głupoty i wrogości.

Ewo, nasza matko, cóżeś uczyniła?
Wieczna twarz Boga się od Ciebie odwróciła.
Kłamliwych szeptów węża posłuchałaś,
I oszukańcze słowa nam podarowałaś.

Rodzice nasi, cóżeście uczynili?
Czemuście Boga swego odrzucili?
Dobrze Wam było mieszkać w świecie Edenu gaju,
Lecz daliście nam smakować życie w piekle ziemskiego raju.

I my, teraz, wasze dzieci w miliardach,
Cierpimy i żyjemy w świata imadłach.

Och, Boże czemuś Ty, skoroś taki wszechwiedzący,
Nie ustrzegłeś swoje dzieci przed tragedią tamtej nocy?
Och, Boże czemuś Ty, skoroś taki wszechmogący,
Nie wygnałeś węża wcześniej niźli po tej nocy?

I my, teraz, Twoje dzieci w miliardach,
Cierpimy i żyjemy w świata imadłach.

autor

p_j_q

Napisany: 2006-08-19 Dodano: 2006-08-19 11:16:15

Ten wiersz przeczytano 427 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie