Łanie znad strumienia

Widziałam dziś strumień wody
Wokół, którego bluszcze zielone dojrzewały.
Rankiem przechadzał się tędy łań
- dostojny i wysoki,
Przycupnął na chwil parę,
By zaspokoić swe pragnienie,
Jednak nie woda nim była.
Bowiem nagle-jak szalona
Przybiegła łań druga,
A kiedy jego ujrzała
Nieśmiałością wzrok przysłoniła,
Uszy zaś skuliła,
Ukradkiem zerkając na swego wybranka,
A ów partner podszedł doń wolnym krokiem
I z zamiarem złagodzenia zawstydzenia
Przybliżył się – jakby chcąc przytulić,
Ja stojąc tam w zachwycie
Posłyszałam drżenie ich serc najczystszych.
Z niedowierzaniem na to spoglądałam!
A żeby to wszystko ogarnąć
Poruszyć musiałam najdalsze umysłu zakątki,
Bo tak jak i on troskliwie
Nie tulił żaden inny.

autor

Alexa-ndra

Napisany: 2008-09-12 Dodano: 2011-02-07 18:48:51

Ten wiersz przeczytano 682 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Nieregularny Klimat Rozmarzony Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie