Las

No właśnie to samo pomyślałem nim przeczytałem że
kochasz las właściwie morze.

Smutno i prawdziwie.
Miłego dnia:)

Smutna refleksja...

niestety, to bardzo smutne

Ciekawe przysłowie a wiersz urzeka wdziękiem :)
Pozdrawiam serdecznie +++

Czy tak będzie...nas nie będzie, czy jednsk las
będzie...zachłanność i głupota ludzka nie ma granic...

pozdrawiam serdecznie

...niestety coraz więcej betonu zamiast pięknej
przyrody wokół...pozdr.

Znakomity wiersz Marianno.
Masz tak samo wrażliwą duszę i denerwuje Ciebie
niszczenie przyrody tak jak mnie.
Ślę moc serdeczności. :)

Trzeba mieć nadzieję że ludzkość
w porę się opamięta
sprawdzi się przysłowie
nie będzie nas będzie las pozdrawiam

Smutna życiowa refleksja.
Niestety niszczymy zasoby przyrody usprawiedliwiając
to wyższymi potrzebami. Zapominamy przez to, że sami
sobie wyrządzamy tym krzywdę.
Ładny wiersz.
Pozdrawiam.
Marek

Witaj...międzyzdrojska rzeczywistość...bezmyślność
ludzka nie zna granic liczy się pieniądz...wiersz
poruszający...pozdrawiam serdecznie.

Bardzo smutne,aż mi ciarki przeszły po skórze...co za
bezduszność i okrucieństwo aż płakać się
chce...uściski Marianno :)

Ten las woła nas
abyśmy znaleźli dla niego czas
W lesie ptaki pięknie śpiewają
a wiatr i drzewa im przygrywają...

Bardzo refleksyjny
Pozdrawiam cieplutko

Witaj karmarg.
Bardzo refleksyjny wiersz.

Uważam takie realia, za chorobliwe wynaturzenie, sa
tragiczne dla przyrody .Człowiek, stał się jej
wrogiem.
Pozdrawiam serdecznie.:)

Smuci mnie widok brzózek wyrastających z betonu na
piętrach budynków...Czasem widać na posadzkach
balkonów, obrzeżach, podniszczonych domów, gdzie ptaki
czy wiatr naniosły odrobinę ziemi...
Czy to nasza przyszłość ? Wybetonujemy cały świat i
dla tych istot - roślin już nic nie pozostanie, prócz
okaleczone, ograniczone, wydarte życie, pseudożycie,
bo taka brzózka odstająca z czwartego piętra nie ma
szansy na dojrzałość, wybujałość...jałowe podłoże,
które prędzej czy później ją zagłodzi, albo człowiek
mieszkający tam ułamie ją. :( A sosny ? Przepiękne
rzadkie drzewa, w miastach nie nadmorskich ewenement.
Obok mojego miejsca zamieszkania jest ich szpaler, są
bardzo stare i regularnie obcinane ze wzg na druty
telegraficzne biegnące wzdłuż. To już nie prawdziwe
sosny, ale zrobione mutanty, poranione, udręczone...
Śmiem stwierdzić, że człowiek jest bandytą. Niech by
sobie uciął głowę razem z szyją i kończynami...Ciekawe
jak by się czuł.
Te sosny umierają, Niemcy je zasadzili przed II w.św.,
nowych nie będzie, tylko wory porzuconych śmieci, to
gromadzimy obecnie wokół siebie. Kolejne dzikie
wysypiska, których nikt nie wywozi, rosną, a my
spacerujemy wśród nich...:(
"Piękne" widoki sobie samym stwarzamy. Ludzie - to
chyba jeden z najwadliwszych gatunków, które Bóg tu
przytargał. Jak się nie ockniemy, to będziemy żyli na
asfalcie z karaluchami - one wszędzie się zadomowią i
będzie im w to graj.
Pozdrawiam, dobrej nocy Karmarg