Latarnik

Boże(!) - ja tego nie wiedziałem,
że wiersze trzeba pisać wierszem...
Ja, głupi - tak sobie myślałem,
że proste słowa są najpierwsze...

zwykłe, te ludzkie - nie kłamliwe,
nie wydumane w samotności,
od przebierania już nieżywe.
A przejmujące - te... do(!) kości.

Czynisz mi zarzut (mówiąc w złości),
że kocham duszą... no i ciałem
oraz, że obiekt mej miłości,
zwyczajnie - suką - ja nazwałem?

Powiedz - gdzie ogień namiętności?
Gdzie żar - co niegdyś palił skronie?
Czyżby rozpłynął się w nicości,
przepadł - jak oddział na zagonie?

Powiedz - gdzie miejsce na szaleństwo?
Nie ma... odeszło w zapomnienie...
Zostało czyste człowieczeństwo.
Toż to nie miłość(!) To... cierpienie.

Rózgą chcesz chłostać ludzką duszę?
A chłoszcz(!) do samej... niepamięci.
Wiedz - jeśli kocham - z posad ruszę,
sztampę skostniałą tej niechęci.

Duszy nie zamkniesz w wiersza ramy,
nic nie nakażesz pod dyktando.
W miłości - wciąż w zielone gramy...
nucąc - nieskromne murmurando.






excudit
lonsdaleit

13:14 Niedziela, 17 kwietnia 2011 - ...

autor

lonsdaleit

Dodano: 2011-04-17 13:16:05

Ten wiersz przeczytano 1246 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie