lęk wysokości

Tak cieszymy się chwilą,
a kartki pamiętam, a jakże...
Wiesz, tak naprawdę, to wiek jest stanem duszy, choć
nie ma co się oszukiwać, że w większości przypadków,
nie tylko, ja zawsze biorę przykład z takich osób jak
D.Szaflarska, która grała jeszcze mając 100 - tkę,
albo coś koło tego, a po setce odeszła, do końca miała
sprawny umysł, na dodatek, chciałabym takie starości
:) doczekać...

A ja wtrącę, że również mam lęk wysokości...pozdrawiam
:)

Ja tylko wtrącę, że znakomity wiersz :) Srebrzystosc
mniszków przed nieznanym mnie rozczuliła. Pozdrawiam
serdecznie :)

Grażyno może to zabrzmi banalnie, ale nie pozostaje
nam nic innego, tylko cieszyć się chwilą ;) p.s. ... z
tymi zdjęciami to różnie bywa. Za starego się nie
uważam, ale n.p. zdążyłem jeszcze za komuny, z raz
czekoladę na kartki sobie kupić ;)

Marcinie, mnie też się co nieco przestawiło, ale gdy
byłam w Twoim wieku, to myślałam, że lepiej
balansować, teraz też mi się zdarza, ale czuję większy
lęk, niż kiedyś, niestety, A taki młody człek, jak
Ty/widziałam zdjęcie/ to co on może mówić o
przestawianiu z wiekiem...
No, nic nie drążymy tego.
Tak poza tym, to
co do gwarancji jutra, to tak naprawdę, nikt jej nie
ma, niezależnie od wieku, msz...
Trza się z każdego dnia umieć cieszyć, z drobiazgów
też...

... dzięki wam wszystkim za opinię i refleksje.
Zdrowia... p.s. Grażyno, a mnie przestawiło się z
wiekiem, obecnie wolę żyć byle jak, ale tak długo jak
się da. Bo nie wiadomo co przyniesie nowy dzień... ;)

Bardzo ciekawie, czasem balansujemy na krawędzi życia,
jak na linie, ale myślę, że takie ryzyko jest lepsze
od konformizmu, lepiej żyć krótko, ale czuć, że się
żyje, niż nie żyć wcale...
Pozdrawiam :)

myslę, że samo dmuchnięcie (jak w przypadku mniszków)
to za mało.

Ciekawe mini. Pozdrawiam :)

Rozbudzająca wyobraźnię refleksja nad istotą naszego
życia.
Pozdrawiam.
Marek