w lekkim natężeniu

nasze dłonie razem kiedyś samotnie teraz szukają przystani a wystaryczło tylko być.. wystarczyło się nie zranić

tam gdzie drzewa rozstań stoją blisko
by oddychaniem nie przestraszyć siebie
deszcz z liści osiadła na zielonym niebie
cień ze światłem poprzekreślał wszystko

park niby świetliście otoczony drżeniem
jak zbytek słów szybko pomyślanych
dzielą dwa serca dwu liści kasztanów
czy niewyraźny szept rzucony przez ciebie

za dużo tego by nam je policzyć
żółto- złociste w czerwień podążają
tych pełne kieszenie niuanse trzymają
pobiegam po lesie niech milczenie krzyczy

a można i tak...

autor

Beti

Napisany: 2006-09-22 Dodano: 2006-09-22 09:38:49

Ten wiersz przeczytano 572 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie