list

Napisałam list choć nawet nie znam twojego imienia
Nie wiem nic a nic o tobie ale czy to coś zmienia?
Dziś opowiem o moich problemach
słów pełno
Po zgliszczach jak wena w mej alei snów biegnąc

Spaleni znów w ciemność chowają swoje twarze
Czas zmienić już codzienność by uniknąć poparzeń
Bieg po szczęście to jak atak mając na plecach obrońcę

Gdyby milczenie było złotem, raczej nie byłabym poetą
Nie jest ani trochę dobrze, zwłaszcza kiedy milczy mi telefon
Z jednym większym krokiem mogałbym ciebie zabić
Przecież do perfekcji nauczyliśmy już siebie ranić
Czuję to w powietrzu jak w piosence u Phila Collins'a
Lecz za myśli na szczęście tu nie zamyka policja - jeszcze
Dziś wychodzę co raz częściej

I nie myślę, przekonałam się że serce nie sługa
I jest we mnie nienawiść do jednej z tych planet
Po jej ciemnej stronie, którą co dzień resetuje ranek

Mam syndrom Sztokholmu, gdy porwał mnie płacz
Bo windą z pozoru nie można tylko spaść
I nie wiem kim jesteś, i o tobie nic a nic
Proszę otwórz tę kopertę i rzuć okiem na ten list...

autor

lollipop121

Napisany: 2016-11-07 Dodano: 2016-11-07 17:21:30

Ten wiersz przeczytano 533 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie