list do Przyjaciela

[ list do Przyjaciela ]

Potrzebny jesteś mi bym ogień wygasił
co trawi niespokojnie, dymem oszukuje
i spopiela marzenia,
bym siły odnalazł i umiał skierować
strumień rozsądku w rozpalone serce;

potrzebuję Twoich oczu by zwykły świat zobaczyć
i dostrzec piękno, proste, a nie odbite
w krzywych lustrach złości,
bym rozejrzał się bez słonego pryzmatu
i zamykając oczy nie gasił w sobie życia;

jesteś mi potrzebny dla Twoich silnych nóg,
które i mnie uniosą gdy sił zabraknie
i nadzieja upadnie,
które nauczą bez żadnej przyczyny
kopać wytartą piłkę na szkolnym boisku;

potrzebuję Cię Przyjacielu w najmarniejszych chwilach,
gdy dusza krzyczy i ślepo ucieka
najpodlejszymi ulicami,
byś jednym słowem wymurował ściany,
które horyzont beznadziei otuchą zasłonią;

potrzebuję Twoich płuc, bym nadwątlony czasem
zaczerpnął wreszcie tchu i znalazł melodię
radośniejszej pieśni,
bym wrzask podniósł i obudził sam siebie
z powtarzanych nudno scen życiowej tragifarsy;


potrzebuję Cię do wódki, bo już smak straciła
i stała się piekłem narastającej kacem
upokorzonej egzystencji,
byś toast pierwszy za szczęście przechylił
i euforyczną wizją wypchnął mnie zza lustra;

potrzebuje Cię Przyjacielu do prostej zależności,
bym wiedzieć mógł, gdziekolwiek nie dotrę,
że usłyszę Cię w nocnym telefonie,
że nawet gdy ja sam całkiem o sobie zapomnę
zjawisz się wieczorem w dniu moich urodzin;

jesteś potrzebny do szczęścia, że udał mi się wiersz,
że znów rzuciłem palenie i sto złotych więcej
dostanę od pierwszego,
do wspólnej kawy z mlekiem i corocznego skręta,
do kiczowatego filmu w zbutwiałym małym kinie;

jesteś mi potrzebny bym wiedział o tym,
że sam mnie potrzebujesz i szczęście z tego faktu
obnosisz jak talizman,
bym mógł Ci drzwi otwierać gdy nocą wpadniesz
na dwie świeczki żalu lub szklaneczkę złości;

potrzebuję Cię zwyczajnie, do najprostszych słów,
do skromności milczenia , niebotycznych planów
i najzwyklejszych czynów
bez dąsów, obrażania, bez fałszywych gestów,
do oczywistości życia w wiecznym zaproszeniu;

bądź więc tam, gdzie zwykle, pod parasolem, na ławce,
w parku mej świadomości, siedząc spokojnie
przy starym dębie,
gdzie wiem, że dostrzegę Twoją jasną postać
choćby strugi zawistne przeszkadzać wciąż chciały.

Przyjaźni bezinteresownej

autor

Damian Maciej

Napisany: 1999-06-05 Dodano: 2004-10-14 07:43:56

Ten wiersz przeczytano 1013 razy

Oddanych głosów: 39

Rodzaj Wolny Klimat Ciepły Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie