listopadowa zaduma...
Lampko zadumy - pytań tak wiele,
świecisz długością swojego knota,
płomień trącany lekkim powiewem
jak akrobata pręży się. Miota
nim w porywczości wiatr roztańczony;
a przy tym wrony smętnie kraczące,
łapie zuchwale za ich ogony.
Na progach mdleją anioły śpiące.
Aleje wąskim przejściem ściśnięte,
chryzantem pukle w glinianych dzbanach.
Modlitwa z cicha pod zimną płytę,
w szczeliny szeptem szmernym wsuwana.
Żałobnik świeży, wdowiec spłakany,
w łzawości ludzkiej z deszczem zmieszany.
Niemy listopad, próg przed uśpieniem,
chłodem otula, przemarzłe cienie.
Wspomnienia żywe w czerwonej łunie
cmentarnych pieśni głuche ołtarze,
mglistym woalem gęsto zasnute,
tak bardzo bliskich dalekie twarze.
autor
niezgodna
Dodano: 2019-10-19 00:31:20
Ten wiersz przeczytano 1627 razy
Oddanych głosów: 26
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (19)
Masz rację, że przypominasz. Niedługo październik się
skończy. Czas iść na cmentarz posprzątać groby. A
wiersz - jak zawsze u Ciebie - OK.
świetnie oddany cmentarny klimat.
Zadumałem się nad tym wierszem. Znakomity bez
przesady. „...bliskich dalekie twarze” podoba mi się
bardzo.
Miłego weekendu Stefi. :)
Coraz więcej tych lampek zadumy pojawia się w
wierszach.
Piękny, jak zawsze wiersz.
Pozdrawiam serdecznie :)