Listopadowe nostalgie

Nić babiego lata, jedwabna pajęczyna
promień nikły zaplątany we włosach,
już umilkły trele ptaków w gęstwinach
polanka usiana w fioletowych wrzosach.

Listopad nostalgię zawiesił na drzewach
zorza pożarem już w niebo nie tryska
miłość nad grobem purpurę rozsiewa
została po niej tylko upiorna pustka.

Brama cmentarna dusze przepuszcza
stale pogrążone w tajemnym bezczasie
baśnią się snuje skrzypka rzewne granie
w drganiu płomieni i lampionów krasie.

Przecież nie umieramy cali i na wieki
pragnąc z Bogiem spotkać się w niebie,
gdy trzeba kielich goryczy wysączmy,
by Panu móc ofiarować całego siebie.

autor

LuKra47

Napisany: 2012-11-05 Dodano: 2014-11-23 17:46:42

Ten wiersz przeczytano 2196 razy

Oddanych głosów: 37

Rodzaj Nieregularny Klimat Refleksyjny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie