Lodowiec

Nie mogę udawać, że serce me krwawi.
W lodowiec zamarzła miłość i nienawiść.
Gdy wtulam się w Ciebie, byś bryłę roztopił,
Wtedy moją duszę głębiej rani sopel.

Kryształowy taran pustki niszczy wrota,
Zalewa piwnice gorąca tęsknota.
Serce chce pompować w rozum Lety strumień.
Jednak wciąż pamiętam trupy z pustych trumien.

Umarli nie wstaną. Nie ma zmartwychwstania.
Przed kim mam dziś padać na szorstkie kolana?
Nie ma nic na świecie, co serce poruszy.
Nicość świeci w niebie, na ziemi śnieg prószy
Z moich źrenic szronu, z ust zsiniałych,
Nieruchomych, zardzewiałych dzwonów katedr rozsypanych w proch.

autor

Tristia

Napisany: 2007-07-07 Dodano: 2007-07-08 00:09:19

Ten wiersz przeczytano 587 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie