Łodygi

Jak zdrętwiałe łodygi
odwracamy twarze ku sobie
naiwnie wierzac,
że to ocali nam życie.
Ale dotyki
niegdyś tak ciepłe
teraz nieświadomie ranią.
I znowu ramiona
nie zaznawszy pieszczoty
odsuwają się rozczarowane.
Chcę zapomnieć każde słowo,niewypowiedziane kocham.
esty nie mające
szans na przetrwanie.
Lecz,gdy wydaje mi się,
że już się udało
stajesz w drzwiach.
I znowu muszę
zaczynac od nowa.

autor

ELISABETH

Dodano: 2004-08-22 16:59:17

Ten wiersz przeczytano 446 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Pesymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie