Logia

Jeszcze się na mnie owsem i prosem
kruki naiwne do syta wypasą -
zanim do końca ten wiersz doniosę
i strofy prochem oddam - lasom.

Dawno zniknęło moje Bullerbyn -
ogniem spowite z iskier i trocin.
Dziś tylko usta - śmiertelne strzelby -
słowa też ranią - lecący pocisk.

Oddam się nocy, zawierzę czerni,
mroku płaszcz wisi na chudym cielsku.
Marynarz czasu, szarlatan - sternik,
okręt i ślady w spalonym zielsku.

Na nic już prądy, gdy Neptun tańczy
i walc żałobny zagra na widłach.
Harpun - a za nim pan, panicz, pańczyk
i inne zmory - nocne straszydła.

Smak cykut w ustach - marny przywilej
dla samobójcy - z lufą przy ustach:
Chłód zimnej stali koi najmilej -
chociaż kabura martwa i pusta.

Nie chcę wędrownych aniołów słyszeć,
co skrzydła w słońcu topią - na dłonie.
Niedługo truchło przestanie wisieć –
los niepisany w piasku zatonie.

Żyj mówi słońce! Dobra oferta
tnie błyskawicą – aż słychać gwizd.
Chmury – zamknięta lękiem koperta –
w środku wyblakły, samotny list.

Na próżno czekać godziny śmierci,
która ciemiężnie – pod paltem skryta
imię maluje: durny nieszczęśnik
krwią odpowiedzi pisze do pytań.

Za ile srebra naiwny cudak
swe życie odda niewiary diabłom,
kiedy przeczucie, wiara czy Judasz –
godziny końca solą nie zgadną?

Daj się raz jeszcze zapatrzeć w niebo,
poznać, gdzie zorzą błyszczy charyzma –
kiedy struchlałych koni i źrebiąt
spalonych kości odstrasza pryzma?

Ciszę dostrzegam w parzących iskrach –
osnute bajką cienie we włosach;
kiedy rozkwitnie mi czterolistną? –
Rzeźbioną z dymu papierosa.

Może tam znajdzie swoje miejsce
dusza i płacz na gazet stronach,
co – jeśli czyniąc – w tej kolejce
życia oddechem nie pokona?

Ci, którzy w walkach poginęli –
wiszą – gałęzie wyschniętych drzew –
czara goryczy – święty kielich –
w nim ludzi – aniołów zmieniona krew.

Którym się jeszcze Bóg narodził –
drepczą mym śladem – grzęznąc w mroku –
czas dni zegarów wzbudza podziw –
serce spodlone – duszy cokół.

A gdyby jeszcze ścieżek prostych
rozsypać siatkę – jak kamienie,
na cóż mi druga, gorsza postać
siejąca smutek i zwątpienie?

Jeszcze się na mnie sępy, kruki
wypasą ciałem, kiedy padnę –
aż ból rozerwie myśli – z hukiem –
zagadki życia – nie odgadnę.

autor

Pocieszko

Napisany: 2013-02-13 Dodano: 2013-02-13 16:31:29

Ten wiersz przeczytano 947 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Rymowany Klimat Zimny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie