Lot...

Nad życia wzlatuję obłoki
W słońcu skąpaną mam twarz
Czerpię z blasku jego garściami
Póki na to jeszcze mam czas

W oddali widać już chmury
Co promienie słońca chcą skraść
Ja lecę stale do góry
Póki sił mi nie będzie brak

Wtem mrok mnie dopada
Chłód ogarnia mój świat
Ja lecę, lecz w dół, nie w chmury
Nie wiem jak temu oprzeć się mam

Ziemia zbliża się stale
Wiem, że kończy już się mój czas
Lecz słońce w mroku dojrzałem
Promieniem musnęło mą twarz

Wnet ból mnie ogarnął
Lecz chwila to, krótki czas
Znowu nad chmury, lecz duszą wzleciałem
Nie straszny mi chłód, ni mrok, ni czas.

autor

Vandel

Napisany: 2014-02-17 Dodano: 2014-02-17 13:37:48

Ten wiersz przeczytano 708 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Nieregularny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie