Lśniące jej światła mój okręt...

„Chcesz być cały czas ze mną?
Tak... a Ty?”

Leże w łóżku, w zimnym, pustym pokoju
Gdzie ja jestem... a Cię wciąż nie ma...
... i czekam...
Przecież po zimnie zawsze przychodzi wiosna
Płomienie świec tańczą wśród cieni
Jakby w oczekiwaniu na coś, co nieuniknione
Jakby chcąc mi coś powiedzieć...
Zimne krople deszczu leniwie spływają po szybie
A może... może to tylko łzy opłakujące całą ziemię?
Obudzony przez wołającą o litość ciszę
Odwracam się... i spoglądam na miejsce obok mnie
Tak... to Ty jeszcze wczoraj tu leżałaś
Naga, wtulona mocno w me ramiona
Dotknęliśmy nieba...
Pamiętam, to nie był sen, to nie mógł być sen
Sny jeszcze nigdy nie były tak piękne
Wróć, wypełnij pustkę...

„Nie jestem dla Ciebie wystarczająco dobry?
Jesteś za dobry...”

„Lśniące jej światła mój okręt prowadzą
Wypełnione mym niebem
Wypełnione mym piekłem
Miłości życia mego
Człowiek, tak nieskończenie mały
Człowiek, tak nieskończenie wielki!”

Stoję przy oknie, wypatrując Cię
... i czekam... czekam...

A za oknem wciąż pada...

autor

Eskaton

Dodano: 2008-08-18 21:05:59

Ten wiersz przeczytano 477 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie