Ludzie Smutku
Jest ich tylu w taki czas.
Jest ich tylu pośród nas.
W świecie wielkim zagubieni.
Ich twarz rzadko się rumieni.
We śnie marzą o czułościach.
I o wielkich namiętnościach.
Są wśród nas lecz mało znani.
Ludzie smutku niekochani.
To nie dla nich piękne życie.
O kochaniu marzą skrycie.
Dla nich nie ma już miłości.
Tylko ból gdzieś w samotności.
Nie pokocha nikt człowieka.
Który właśnie na to czeka.
Łzę rozpaczy otarł skrycie.
Na czekaniu minie życie.
Luzie smutku są wśród nas, a jest ich tak wielu. Na ich twarzach rzadko gości uśmiech, bo nie mają powodu aby się śmiać, a jeżeli już to jest to wymuszony grymas twarzy na którym zamiast radości można dostrzec jeszcze większy smutek. Powodów dla których stajemy się ludźmi smutku jest tysiące. Jednym z głównych jest to że jesteśmy przez nikogo niekochani.
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.