Ludzkie Wcielenia

Człowiek żyje kolejnym swym wcieleniem
Dogląda kolejne coraz wyzsze budowle
Szuka zdarzeń co stałyby się odniesieniem
Do przeszłości co upada jak krwiste krople

Wyczekuje na ciągnące się chwile z wełny
Z których mozna uszyć rosnące pasmo dni
I zapakować w myśl jak księzyc pełną
Który nie gaśnie ,zyję i lśni

Z nieba upadają opady krwi
Zabrudzają ziemskie ogrody
Które strome są jak brwi
I nie potrafią zyć bez wody

Potrafisz zaobserwować w innych zaćmienie
I płonący stos
W którym przeglądasz swe wcielenie
Które rozkruszyło się i upadło jak stary most.

autor

TRUEposh

Napisany: 2004-09-23 Dodano: 2004-10-02 12:04:17

Ten wiersz przeczytano 374 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie