Wiersz o drzewach

Kiedy widzisz jak drzewo wypluwa z siebie krew
Ksztusi sie tkwiącą w gardle korą
Co zastygła jak lawa na słoncu i pręzy się jak lew
By upolowac cos co ludzie nazywają pokorą

Drzewa rumienia się swym własnym urokiem
Mimo ze takie w istocie sa chropowate
Dla niesmiertelnych za wysokie
I słabe ,ulepione z waty

Cień dookoła drzewa przyciąga spojrzenia gromowładne
Podpala skroń ,ucina lisciaste dłonie
Tłumaczy istote swiata jak mozna najdosadniej
Zatopić się w ogień który szczęsciem tkwi ,i płonie

Wyrwac z ziemi drzewo to tak jakby uciąc kruche kopyta koni
Spojrzeć w oczy smierci ,i wypić truciznę
Spotkac mgłę co swiata resztę chce zasłonic
I pokierować statek w twoim sercu na mieliznę

A ty zapakowany w potęzny tobołek zmartwien -usychasz
I jak kwiat stary i nie potrzebny więdniesz
Duch twoj podaza tam gdzię podązyła pycha
Oglądasz się do tylu jak wiatr ucina twe gałęzie

I tylko myślisz i snisz o raju
Ogrodach i scianach babilońskich switów
Przed których osobowoscią i duszą człowiek staje
I wyczekuję zenitu.

autor

TRUEposh

Napisany: 2004-09-20 Dodano: 2004-10-01 09:20:48

Ten wiersz przeczytano 1950 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie