Ludzkie Znaki

Wielka nienawiść,
mrokiem spowiła świat,
wdeptując w błoto ludzkie znaki,
zaczerpnięte z odległego serca,
jedna chwila, mrógnięcie słońca,
kogoś czas rozsypuje się na części,
rzeki czerwonej winy.
zatracają ludzkie znaki,
światu skradziono kolory,
szarość zabiła uśmiechy,
gdy w południe już nigdy więcej,
herbata nie wołała,
gdzie odcięte ręce proszą o życie,
spalone ciała, ludzkich marzeń,
życie w żyłach już ustało,
mała lalka już nie w rękach małej dziewczynki.
Rozniosły swe ramiona bramy,
wszystko zatrzymało się w jednym miejscu,
strach, ból i zmęczenie na twarzach,
i rozmywająca się w oczach,
już nigdy nie zapomniana historia,
jak człowiek dąży by zapełnić swe dłonie,
by w jego ślepych oczach,
ukazał się sztuczny kolor,
ludzkie znaki czerwonych nazwisk,
nie zapomniały przeszłości,
wciąż gotowe by otworzyć swe usta.

Dedykuję to Ofiarą zbrodni II Wojny Światowej i nakłaniam by nie zapominać co tak naprawdę się zdarzyło w tym okresie oraz to, że gniew ludzki nie przemija szybko... nawet po 56 latach...

autor

billy1313

Dodano: 2008-01-28 23:27:55

Ten wiersz przeczytano 579 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Zimny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie