Łzy lasu...

Rosłem


Tylko tyle


Przez miliony lat


Zapadając w sen gdy słonce zasypiało


Budząc się gdy wstawał pierwszy promień słoneczny


Deszcz sycił mnie gdy byłem spragniony


Dawałem schronienie wszelkiej istocie


Takze tej która zjwiła się nagle



Pozwalałem


Spozywać to co miałem


Dzieliłem się samym sobą


Aby on mógł zyć.


Człowiek


Został tu przyjęty jako równy innym


Brał tylko tyle ile musiał


mogło to choćby wieczność trwać


Gdyby on nie zapragnął więcej



Rosełm przez miliony lat


Lecz w jedno mgnienei oka


Rozpętało sie piekło


Ogień i siekiery


Karczowanie dzień i noc


Ból który wciąz trwa


Ból spowodowany przez jedno zbuntowane dziecko


Dziś takze rosnę


Choć okaleczony


Ale trwam


Nie wiem jak długo jeszcze


Rosa - to moje coedzienne łzy


Wczoraj łzy radości


Dzisiaj łzy bólu i rozpaczy

autor

asiccca

Napisany: 2006-05-15 Dodano: 2006-05-15 11:58:05

Ten wiersz przeczytano 592 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Sylabiczny Klimat Smutny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie