Maj

Czas nieubłaganie stawia swoje kropki,
Krzyżykami haftuje cmentarne nagrobki.
Prawie bezimiemnny, na pół zapomniany
Już jesteś jak wyblakły cytrynek wiośniany.

Zostawiłeś za sobą nasze krajobrazy,
Złoto łąk, pył lasów: jaskry i kwiat sosny.
Teraz cię prowadzi Baranek bez skazy,
Teraz cię odurza Nieba zapach miłosny.

A i u nas kalina, i róża spieniona
Bielą anielskich piór chce ludzi omamić,
Dzbanuszkami z konwalii jak na ikonach,
Karmią się święci majowi - zakochani.

Niebo całe podsyła nam mannę ukradkiem:
Oddech lasu, śmiech sadu i odurzenie ziół.
Miłość wszędzie nas wzywa, Bóg mi świadkiem,
Że to Niebo się Nią, dzieli pół na pół!

Z białej kaliny obrus, z głogu ofiarny stół,
Jezus w zielonej szacie dzieli się opłatkiem,
Ziemia rośnie w górę, Niebo schodzi w dół
I to jest wiosny sens, Bóg mi świadkiem!

autor

Weno

Napisany: 2015-05-27 Dodano: 2015-05-27 18:25:47

Ten wiersz przeczytano 1148 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie