Mały, ale BYK, czyli wielki...

Taki mały, a cień rzuca tak wielki...:)

I coż z tego, że mam wzrost niesłuszny,
widocznie los tak chciał, bym tak miał -
150 w kapeluszu, a ja mu jestem za, posłuszny,
uznaję niezwykłą pomyłkę dwóch ciał.

Mówią o mnie mały, a cień rzuca taki wielki,
że mógłby za nim sie skryć dreszcz wszelki,
no i jaki ma temperament...
taka cicha woda, a robi niemały zamęt.
Taki mały, ale byk - corridy wielki ornament.

Ja do Zagłoby, miłe panie - moje wielbicielki
zapraszam na wielkie oblewanie,
a one mi za ten gest niewielki
chórem śpiewaja, że mam...
urok osobisty wielki...i bez znaczących
uśmiechów, oczek, całusów i braw,
myślę, że mój "urok" wychodzi na jaw.

Od lat mam na bakier z lustrem, dla wygody,
Domyślam się dlaczego - ono się mnie wstydzi,
chyba z powodu mej niezwykłej urody?
Wybaczam tej kupie szkła, bo chyba nie dowidzi.

Tylko jedno mnie frasuje i złości -
Ewa, czemu ona się mnie nie wstydzi,
I co ona we mnie widzi? skórę i kości?
Mówi, ze świata za mną nie widzi,
O, wielkie nieba!Do okulisty trzeba!
Ona też nie dowidzi?

Mojemu najlepszemu koledze za jego niezłomną postawę wobec życia i przeciwności losu...

autor

Roski

Napisany: 2005-02-06 Dodano: 2005-02-06 00:12:12

Ten wiersz przeczytano 730 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Erotyk

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie