„Niedozapomnienia”

„Niedozapomnienia”


Dotykiem twych dłoni onieśmielona …
W spojrzeniach ukryciu znak zapytania
W twych ramionach stoję znów utulona
Trwając w pocałunku smaku powitania

Poprzez szept na mych ustach jeszcze
Wciąż drży nieśmiało i majestatycznie
Wywołuje ciche na skórze znów dreszcze
Aby podziałać na chwilę entuzjastycznie

Gdy tak w dążeniu po szyi i ramionach
Ku wzniosłym górom i między nimi doliny
Skryty jakby mimowolnie w ich okowach
Zgodność emocji już w sobie wznosimy

Jeszcze ku oazy studni bez zwątpienia
Bez nagłego pośpiechu i w skupieniu
Od wszelkiego wybawiony zagubienia
Odnaleziona ku wzajemnemu zdziwieniu

Potem już całkiem niedaleko do wzgórza
Gdzie krainy dzikiej i nieodgadnionej kniei
Zaczekać znów trzeba u bram jej podnóża
Nie tracąc nigdy w tym dziele za nic nadziei

Znów na chwilę powrócić do oczu spojrzenia
Do słodyczy ust co żądzę swą wysławiają
A w nich wartość, sens i radość docenia
Gdzie wszech jest początek, jak to mawiają

Gdy miła zgoda w akceptacji pogodzenia
A słuszność łączy łapczywość w jedności
Tam już tylko szept zagłusza ciszę milczenia
Wędrując razem ku światłu blasku nicości.

Czasem w chwili krzyku słychać zawód kresu
I końca chwili co się początkiem stać może
Pomimo wielkiego starań wzajemnego sukcesu
Składają hołd sobie w szacunku i pokorze

Spokój więc nastaje w tajemnicy spełnienia
Gdy czas zatrzymał swój galop końskich kopyt
Mija już ta chwila, co jest niedozapomnienia
Co był, jak w zaczarowanej krainie baśni pobyt



8.02.2013 r. godz. 14:08

autor

Eliza Beth

Napisany: 2016-02-13 Dodano: 2016-02-13 11:36:30

Ten wiersz przeczytano 1385 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Erotyk

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie