Mamo...

Założę dziś suknię tkaną wspomnieniami,
a we włosy wplotę smutnych pereł sznur,
zaś twarz ozdobioną łez tatuażami
przysłonię woalem, tuszującym ból.

Odwiedzę cię mamo późnym popołudniem,
złożę ci wizytę, jak zawsze w ten dzień.
Ze szkła czerwonego serce podaruję,
tylko tyle mogę, w moim wciąż tkwi cierń.

Przyniosę bukiecik nabrzmiały tęsknotą,
z niezapominajek i liliowych bzów,
które urzekają pięknem i prostotą
i są wymowniejsze od lawiny słów.

Postoję w skupieniu, odmówię pacierze.
W myślach podziękuję za miłość i trud.
Wiatr, cichy samotnik, zaszumi wśród drzewek
i lekkie westchnienie spije z moich ust.

autor

fatamorgana7

Napisany: 2019-05-26 Dodano: 2019-05-27 14:40:44

Ten wiersz przeczytano 4212 razy

Oddanych głosów: 48

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Rodzina Okazje Dzień Matki

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie