Marazm ducha

Nic dziś nie piszę
Wena zawodzi
Odczuwam pełną, głęboką ciszę
W której zbolała dusza ma brodzi

I niemoc ta ciężka okropna jest do zniesienia
Bo wiem na pewno
I nic się nie zmieni
Że jeszcze mnie czeka chwila uniesienia

Lecz los mój nadal zostaje niepewny
Cierpliwość moja już całkiem zgniła
I jeden gest mój jak słowo zwiewny
Odrzuci Ciebie ode mnie Miła

I znów w ciemności się swej zanurzę
By w rozpacz wpaść bezgraniczną
Aż znów się Miła w Tobie zadurzę
Tak niedostępną choć tak fizyczną

Tym, co mnie pcha do przodu jest nadzieja... (powstawał w bólach niemocy twórczej)

autor

Behemot

Napisany: 2005-03-30 Dodano: 2005-03-30 13:00:27

Ten wiersz przeczytano 446 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie