Marzenia...

Zawsze chciałem być piękny
szarmanckością szopenowskich kruczych włosów
spadającą na postawiony kołnierzyk
uwodzić niewinne spojrzenia dziewcząt
Przykuwać je pięknymi zielonomorskimi oczyma
i uśmiechać się czułymi ustami
spośród tygodniowego zarostu pociągłej twarzy

Pragnąłem tyle razy chodzić w prochowcu
Obwiązany pewności i powagi szalem w kratę
stawiać kroki zdecydowanie po szarym bruku
ciskając dyskretnie uśmiechami i odbierając pozdrowienia
I dochodzić do mego własnego domu
Witać błyskiem i miłością piękną żonę
gromadkę jej i moich pociech
I wieczorami przedstawiać im światy
nie zawsze prawdziwe

Jak bardzo chciałem niewolić książki w umyśle
chodzić z teczką pod pachą rutynowo do pracy
Pracować z innymi i dla innych
Robić to co naprawdę lubię zawsze
A później znów wracać, siadać przed kominkiem
I znowu tworzyć w zaciszu domowego bezpieczeństwa

Ale teraz wiem, że to nie musi być mój cel
Nie to może mi się stać
Bo Ktoś na pewno ma dla mnie najlepszy plan
On to wszystko mi już zastępuje
I najlepiej ułoży...

...może nawet się uśmiecha, wiedząc o moich planach i o tym, czyn się spełnią, czy nie...

autor

Konstanthinos Straticonios

Napisany: 2006-11-14 Dodano: 2006-11-14 23:06:42

Ten wiersz przeczytano 455 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Bez rymów Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie