Marzenie

Obudziłem się na podhalańskim kobiercu,
Smrek mi się pokłonił, mgła mi oczy przetarła,
I ujrzałem siebie, tam w goliatowym kierpcu
Doliny Roztoki, zagubionego karła.

Strzeliste szczyty niczym zapomniane zamki,
Otwierały zwodzony most, prosto do nieba,
A ja, jak skromny rycerz, stający w szranki,
Biegłem im na przeciw, aż wzrok mi się kolebał.

Skakałem przez piargi i leśne wiatrołomy,
Pełen niecierpliwości i wielkiej ochoty,
By ujrzeć raz jeszcze ten krajobraz znajomy,
Wsłuchać się, w Mickiewiczowskie Wodogrzmoty.

By znów ręce zanurzyć w zielonym barwniku,
A wzrok swój, tak napoić tatrzańskim oddechem,
Ażebym już nigdy nie musiał, w cichym krzyku
Poszukiwać wspomnienia, tak bliskim mi echem.

A wtedy, już do końca, do ostatniej rosy,
Będę wznoszony na skrzydłach, przez górskie wiatry,
I będę was całował, jak rozwiane włosy,
Najbliższe memu sercu, ukochane Tatry.

autor

Jastrzębiec

Dodano: 2007-03-13 00:55:24

Ten wiersz przeczytano 550 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie