Marzeniom wbrew

Ptak , który ponad niebo jaskrawe się wzbija
Tańczy, szybuje, na drodze garstkę chmur napotyka
Kłąb dymu te najgłębsze myśli kradnie i zabija
Namiętności nie spostrzeże, co piękne w nienawiści się zamyka
Nieprzytomny oddech wzbudza poczucie bliskości
Coś w życiu zagasło, ale kiedyś się na nowo rozpali
Wiatr rwie wciąż naprzód, wzbrania uczucie miłości
Przylatuje ponownie ptak zagubiony z oddali
Delikatność kochania, była zawsze u boku
Pomimo wszystko, scena koszmaru ustała...
Nie wiem co się stało, razem nie przejdziemy już ani kroku
Coś cennego pękło, ale dusza nie zmarniała
Dni, tygodnie, miesiące w samotności, nieustannie upływały
Łzy z policzków wypaliły zdradliwe słoneczne promienie
Zapomniały o chwilach, zapomniały o tym, że kochały
I przeminęło nic nie znaczące już wspomnienie
Źdźbło trawy na wietrze frasobliwie się kołysze
Mój skromny uśmiech uleciał z liśćmi drzew
Naiwnie ufałam, nawet w Twoich słów ciszę
Teraz już wiem, nie chcę kochać, może marzeniom swoim wbrew

autor

MaRyLiN

Napisany: 2006-05-24 Dodano: 2006-05-24 17:48:51

Ten wiersz przeczytano 442 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie