Bezdroża ludzkiej obojętności

Prawda o czlowieku i swiecie...

Bezdroża, po których krążą pragnienia zaspane
Rozczarowanie skruszone, na obojętnych twarzach malowane
Kolejny świt przepelniony żalem bezustannym
Zaćmiona radość, i tęsknota o chlodzie porannym
Ścięty z pęku drzewa krzyk lekko się unosi
O poprawę zatrutej monotonności ludzkiej wnosi
W cieniu zanikająca nadzieja, na niej tysiąc tekturowych spojrzeń
Bezsilnością owinięte opadle starania, zmęczone ścieżką ciąglych dążeń
Na pustej ścianie gaśnie drugiego serca odbicie
Samotność
Ze strachem obok Ciebie zjawia się skrycie
Szumu milczeniem bez skrupolow niszczy, w końcu zabija
Kolejna dusza bez wspolczucia bezmiar smutków mija
Woń szczęścia , już nie do poczucia, kiedyś o zapachu wrzosu
Widzisz ten mrok niepotrzebnej nienawiści? Braknie cieplego glosu...
Zatracająca się dobroć, zagubiona milość, świat przymglonych tchnień
Na niebie srebrzysta kaskada niespelnionych, ludzkich marzeń
Dzień jak i noc ociemnialy
W pamięci zbyt dawnej, widok idealności wspanialy
Potrzeba jeszcze jednego uśmiechu
Aby żyć, aby nikt nie zabral nam oddechu

autor

MaRyLiN

Napisany: 2006-05-30 Dodano: 2006-05-30 17:06:40

Ten wiersz przeczytano 554 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie