Mezalians

Ludzie! Sensacja! Dziś to ślub hrabiny!
Z parobkiem się żeni! Przecie to kpiny!
Zmierzchem w kościele nieszczęście się stanie!
Módlcie się za nich Panowie i Panie!

Tak to wszem i wobec krzykacz obwieszczał
Wszędzie usłyszano - tak głośno wrzeszczał.
Przeto gdy dzwon zabił, tłumy naleciały
Krzycząc zawzięcie "hrabina bez chwały!"

- Biada jej! - krzyczeli, - Ród hańbić zacny!
- Parobek do złota jest tylko łacny!
W takim to gwarze, ślub się jął odbywać
A ludzi, wiadomo, zaczęło przybywać

Ksiądz z tęgą miną patrzył na paroba
Zamiast wesela - pomyślał - żałoba!
Zaślubił parę, wiecie - obowiązek,
Po czym parobek jął szukać podwiązek.

Bal na całym zamku, świniaki pieczono,
Z winem pełne beczki prędko rozwożono.
Zapomniano szybko o tym mezaliansie,
Po beczkach paru... gdzieś tak po kwadransie.

autor

Kasienka_

Dodano: 2006-09-16 18:54:20

Ten wiersz przeczytano 695 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie