mgły...

Sad jak cmentarzysko, w kruczym fraku tonie,
mleczna maź zalewa szkielety uśpione.
Chrupkość szronu trzaska, łamiąc w mękach wiotkich
zieloną sztyletów trawiastych osłonę.

Pod podeszwą giną rozliczne istoty,
mieszkające w mazi z błota oraz darni.
To słudzy najniżsi Najwyższej Istoty,
nasi bracia mniejsi w posłudze ofiarni.

Zima w progi wkracza, czeka aż odejdzie
jesienna szaruga i słota deszczowa,
czas włożyć obuwie z bieżnikiem gumowym
i myśli zawiane pod kapturem schować.

Gdyż mleczna maź siada na szkielety żywe,
kładąc na gałęziach mrozu szorstkie dłonie.
Chrupkość szronu trzaska, krusząc traw sztylety,
sad jak cmentarzysko, w kruczym fraku tonie.

autor

niezgodna

Napisany: 2020-12-18 Dodano: 2020-12-18 23:46:25

Ten wiersz przeczytano 1376 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie